Με την σύνθεση του σχήματος Sterge B. (Φωνή), Simon Charkas (Κιθάρα), Hal Smith (Πλήκτρα), Faried Verheul (Κιθάρα), Chris Cassidy (Μπάσο) και Argyris Thomoglou (Τύμπανα) οι Synthetic επανέρχονται με την δεύτερη ολοκληρωμένη προσπάθεια από τους.
Η μουσική και οι στίχοι, γράφτηκαν από τους ίδιους, ενώ το Clepsydra: Time Against Infinity που είναι και ο τίτλος τους δίσκου, κυκλοφορεί από την ROAR! . Η ηχογράφηση και η παραγωγή ανήκει στο ίδιο το συγκρότημα. Η μίξη του δίσκου και το mastering έλαβαν χώρα στο Metal House Studio από την Ettore Rigotti. Η επιμέλεια του εξωφύλλου, ανήκει στον Γιάννη Νάκο (Rmedy Art Design) και η φωτογραφία του σχήματος στην Έλλη Κουθούρη. Από το άλμπουμ, βγήκαν δύο βίντεο τα Slipwalk και Shades Of Tomorrow.
Και αφού ξεκίνησα ανάποδα αυτή την φορά, ας εμβαθύνουμε λίγο παραπάνω σε αυτή τη κυκλοφορία...
«Μουσικά και λυρικά, το Clepsydra: Time Against Infinity είναι μια φυσική εξέλιξη από το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας (Here Lies The Truth). Ακόμα μια συγχώνευση σκανδιναβικών, αμερικανικών και βρετανικών ηχητικών τοπίων μόνο αυτή τη φορά σε μια πιο ενοποιητική μορφή στα τραγούδια, με ελαφρώς βαρύτερη και σκοτεινότερη διάθεση και με πιο εμφανή στοιχεία prog, καθώς και σποραδικά συμφωνικά μέρη. Οι συναισθηματικά φορτισμένες μελωδίες είναι το επίκεντρό του, δίνοντας σε κάθε τραγούδι μια μοναδική ταυτότητα και ατμόσφαιρα. Για άλλη μια φορά, οι στίχοι είναι αναπόσπαστοι στην ηχητική εμπειρία και είναι ανοιχτοί σε ερμηνεία, αν και αρχικά είχαν ως στόχο να εκθέσουν προσωπικά θέματα και να εκθέσουν σημαντικά κοινωνικά ζητήματα». Αυτά μας είπανε προλογίζοντας το έργο τους.
Ακούγοντας το «Clepsydra…», το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή, ήταν η αρκετά καλή παραγωγή του και αυτό είναι το πρώτο θετικό στοιχείο. Οι εναλλαγές από καθαρά σε brutal φωνητικά (harsh φωνητικά), είναι καλές όμως μου θύμισαν τους Woods Of Ypres, μόνο στη φωνή και όχι μουσικά στο πρώτο μισό γιατί στο δεύτερο μισό του άλμπουμ ακούγονται πολύ περισσότερο σαν αυτούς. Επίσης πάρα πολλές ομοιότητες με τις ερμηνείες του Warrel Dane των Nevermore (πχ στο «Hostile Design» που είναι ξεπατίκωμα), όπως και αυτές των Opeth. Το όλο εγχείρημα επίσης, θυμίζει και τις δουλειές των Moonspell. Άκουσα μέχρι και το Alexander The Great στο «Slipwalk» (00:28)Χμ…
Κατά σημεία οι όλες αυτές εναλλαγές και αντιγραφές φαίνονται πολύ εφηβικές, αλλά όχι με την καλή έννοια διότι αυτό το στυλ παραέχει κορεστεί και κουράζει τον ακροατή, χρησιμοποιούμενες με τον λάθος τρόπο. Τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, έτσι φάνηκε. Τα πλήκτρα δεν είναι τίποτα φαντεζί αυτά που παίζουν, ωστόσο, ακούγονται κάπως καλά. Είναι εμφανώς επηρεασμένα και περιέχουν αποσπασματικές μελωδίες (δεν αναφέρομαι σε χρωματισμούς ή στον ισοκράτη) κυρίως από Rammstein πχ στο κομμάτι «Τhe Roar To Salvation».
Υπήρξαν στιγμές που απλά ήθελα απλά να πατήσω το stop. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισα να του ακούω και ενώ φαίνεται ότι υπάρχουν δυνατότητες, διακρίνω ότι υστερούν σε πάρα πολλά πράγματα. Δεν μπορώ να πω ότι ξεχώρισα κομμάτια, αφού υπάρχουν καλές και κακές στιγμές σε κάθε τραγούδι τους χωρίς κάποιο να είναι εξολοκλήρου άρτιο και να μπορεί να σταθεί μόνο του, άσχετα με το αν υπάρχει concept ή όχι ή συνδέονται οι στίχοι του με κάποιο τρόπο κλπ. Υπάρχουν επίσης και κάποια doomy στοιχεία ή feelers αλλά και αυτά στέκονται σε μεγάλη μετριότητα. Γενικότερα σε μπερδεύει αρκετά στο να αποφασίσεις αν πρόκειται για μια μέτρια κυκλοφορία ή πολύ κακή κυκλοφορία.
Συμπέρασμα: Θα αποφύγω να τους προτείνω σε αυτή την φάση για όλους τους παραπάνω λόγους και για άλλους που δεν βρίσκω τον λόγο να συνεχίσω να αναφέρω εδώ.
Τα Τραγούδια του:
1. Time Against Infinity
2. Graceful Ignorance
3. Slipwalk
4. Shades of Tomorrow
5. Hostile Design
6. Clepsydra
7. Autumn Scars
8. The Road to Salvation
9. Crimson Farewell
10. Into Oblivion
11. Cage of Hopes
Βαθμολογία: 4,5/10
George Jorge Βαλιμίτης
Black Velvet Radio
