Το συγκρότημα ξεκίνησε την δισκογραφική του πορεία το 2011. Έκτοτε έχουνε στο ενεργητικό τους τρείς δίσκους. Το πρώτο ήταν το «Έτσι Με Μάθανε Να Ζω», ακολούθησε το «Σκύψε» το 2015 ενώ το πιο πρόσφατο είναι αυτό του 2018 με τίτλο «Αποκάλυψη». Το είδος που υπηρετούν είναι αυτού του ελληνόφωνου πανκ/ροκ με κεντρικό πυρήνα τα μηνύματα που εκφράζονται μέσα από τους στίχους (όπως άλλωστε γίνεται και γενικότερα σε αυτό το στυλ μουσικής).
Ο τελευταίος τους δίσκος, αν και κυκλοφόρησε περίπου δύο χρόνια τώρα, δεν έχει σταματήσει το μήνυμά του να είναι επίκαιρο. Ποιο είναι αυτό; Το μεταναστευτικό. Ακόμα και σήμερα μετά από τόσα καθημερινά προβλήματα και θέματα που δημιουργήθηκαν όπως αυτό με τον ιό και την καραντίνα εξακολουθεί να υπάρχει και να μεγαλώνει υπογείως όλο και περισσότερο.
Εδώ, δεν θα σταθούμε στα μουσικά σημεία, διότι σε τέτοια ζητήματα, πιστεύω πως πρέπει να στεκόμαστε στην ουσία του πράγματος και αυτή είναι το μήνυμα.
Συνολικά έχει δέκα κομμάτια, τα οποία όλα φέρουν τον τίτλο «Σκηνή». Έτσι χωρίστηκε σε σκηνές 1,2,3 κλπ. Όπως προαναφέρθηκε, η κεντρική του ιδέα είναι το μεταναστευτικό ζήτημα και πρόκειται για concept άλμπουμ όπου στις συναυλίες τους, παρουσιάζεται ολόκληρο. Ανάμεσα στις σκηνές αυτές, έχουν ντύσει το άλμπουμ με αφηγήσεις τοποθετημένες προσεχτικά εκεί όπου έπρεπε. Οι αφηγήσεις αυτές , έχουν και την αντίστοιχη κατάλληλη μουσική επένδυση. Σε αυτά τα εικοσιπέντε περίπου λεπτά του, θα ακούσουμε να μιλούνε για τον πόλεμο, την εκμετάλλευση, τις συνθήκες με προδιαγεγραμμένο σενάριο. Θα σου περάσουν το μήνυμα της ενσυναίσθησης και της αδικίας για αυτούς τους ανθρώπους που γίνονται υποχείρια άλλων εξ’ αιτίας της ανάγκης τους για ένα καλύτερο αύριο. Για τους ανθρώπους που τους κλέβουν την ζωή τους και τους στερούν την ελευθερία τελικά χωρίς να μετράνε αν πρόκειται για μια ανθρώπινη ζωή, παρά μόνο για αυτούς είναι απλά ένας αριθμός στο παιχνίδι που έστησαν πολύ καλά για να εξυπηρετήσουν άλλα συμφέροντα, εκτός φυσικά από τα ανθρώπινα… Οι άνθρωποι αυτοί έχουν εγκλωβιστεί σε στρατόπεδα, ζούνε σε άθλιες συνθήκες που όσοι δεν είμαστε εκεί και δεν τα βιώνουμε, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε στο ελάχιστο πως θα ήταν. Οι στίχοι του είναι σαν να έχεις απέναντι σου έναν μετανάστη – πρόσφυγα και να σου μιλάει προσπαθώντας να σου εξηγήσει την θέση του.
Στο σημείο αυτό, θα προσθέσω κάποιους από τους στίχους του «Αποκάλυψη»:
«Νομίζεις ότι ήρθα για να ζήσω την ζωή σου. Νομίζεις ότι ήρθα να σου κλέψω την δουλειά. Αισθάνεσαι πως είμαι μια απειλή για τα παιδιά σου. Καλύτερα πιστεύεις να με διώξουν μακριά.
Σιχαίνεσαι το βλέμμα, τον αέρα που αναπνέω. Νομίζεις πως ανήκεις σε ανώτερη φυλή. Χαίρεσαι μονάχα όταν θα με δεις να κλαίω. Ποτέ σου για αυτό δεν αισθάνθηκες ντροπή.
Παλεύω για το μέλλον τη ζωή που μου ανήκει. Μακριά από χρώματα και δογματισμούς. Παλεύω για ένα αύριο χωρίς του χθες τη φρίκη. Για έναν κόσμο όμορφο να ανήκει στους πολλούς.
Πιστεύω σε ένα όνειρο, σε έναν άλλον κόσμο. Μισός δεν αισθάνομαι για ότι και αν συμβεί. Από το χθες ξεκίνησα στο αύριο πηγαίνω. Ταξίδι που πορεύομαι με αγάπη για ζωή.» (Σκηνή 2)
«Εικόνες στο μυαλό μου και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Παιχνίδια και βιβλία στο χρόνια τώρα έχω ξεχάσει. Το αύριο θυμίζει ένα ατέλειωτο ταξίδι. Ζωή που στα χέρια τους είναι άψυχο παιχνίδι.
Εικόνες με παιδιά που έχουν χαράξει το μυαλό μου. Τα πτώματα απ’ τους γείτονες στην άκρη κάποιου δρόμου. Σπίτια διαλυμένα και κραυγές απελπισίας. Η καθημερινότητα στους δρόμους της Συρίας
Δώσε μου την ζωή μου πίσω. Να μου την κλέψεις δεν θα σε αφήσω .Στο πόλεμό σου δεν θα πάρω μέρος . Ελεύθερος θα ζήσω όσο θέλω
Το καθεστώς με βάζει να διαλέξω έναν ρόλο. Θέατρο σκιών με πρωταγωνιστή τον πόνο. Σενάριο γραμμένο όπως επίσης και το τέλος. Έλα όμως που συγνώμη δεν θα πάρω μέρος» (Σκηνή 4)
Επίσης θα ήθελα να αναφέρω επί του θέματος, πως βλέποντας βίντεο από διαμαρτυρίες ανθρώπων, όπως αυτών της περιοχής της Μαλακάσας. Με προβληματίζει πολύ που οι κάτοικοι της, οργάνωσαν μια διαμαρτυρία με κεντρικό μήνυμα τελικά «εμείς και εσείς». Με λίγα λόγια να εκφράσουν πως για όλα αυτά ευθύνεται ο «ξένος», ο αδύναμος. Αυτό που ακούστηκε ήταν «να πάρουμε τις ζωές μας πίσω» και αυτό ήταν σαν καμπάνα στο κεφάλι. Φυσικά όμως κάτι τέτοιο, δεν μου προκάλεσε εντύπωση, γιατί θα ήταν ουτοπικό να ακούσω από ανθρώπους που έχουν την νοοτροπία «με έναν καφέ στα χέρια και επανάσταση ζητάς» (Αδικαιολογήτως Απών, Δίσκος «Σκύψε», Κομμάτι ο «Δικός Μας Τρόπος») να λένε κάτι του τύπου «πως είμαστε στο πλευρό αυτών των ανθρώπων που έχουν βιώσει τόσα τραγικά πράγματα και εξακολουθούν να ζουν υπό άθλιες συνθήκες και εκμετάλλευση κλπ». Σαν να σου λένε ότι οι δικές μας ζωές μετράνε μόνο, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στην περιοχή που τυχαίνει να ζούμε και αυτοί ας γίνουν το πρόβλημα κάποιου άλλου. Ενώ και το περιβάλλον το οποίο δεν σέβονται ούτε οι ίδιοι, δεν μετράει. Αν δεν σου αρέσει λένε, να φύγεις να πας αλλού.. Μπες όμως λίγο και στα παπούτσια του άλλου:
«Δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής, πόσιμου νερού, ηλεκτρικού ρεύματος, εργασίας,. Οι ελεύθεροι σκοπευτές, οι νεκροί στους δρόμους, ο φόβος για την ζωή που με οδήγησαν στο ταξίδι προς την ελευθερία. Όταν τα χάνεις όλα από λίγο ή αργά αργά δεν συνειδητοποιείς ότι έχεις ήδη χάσει την ελευθερία σου. Όταν όμως δεν έχεις τίποτα, τότε μόνο καταλαβαίνεις πως η ανάγκη σου για ελευθερία είναι ο μόνος σου συνοδοιπόρος. Πολύ εύκολα θα σκεφτείς, γιατί δεν έμεινα εκεί να παλέψω για την ελευθερία της χώρας μου, να αντισταθώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να τα βάλω με τα όπλα τους. Δεν αντέχω να βλέπω άλλα παιδιά νεκρά στους δρόμους και να μην μπορώ να κάνω κάτι από εκεί. Για το καθεστώς της πατρίδας μου, είμαι ένας αντιστασιακός, αλλόθρησκος, προδότης, κινούμενος στόχος των ελεύθερων σκοπευτών. Εγώ, αυτοπροσδιορίζομαι ως ελεύθερος άνθρωπος που θέλει να ζήσει να παλέψει για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία. Όχι μόνο την δική μου, αλλά και την δική σου (Σκηνή 3)
Αν όλα αυτά δεν καταφέρουν να σε προβληματίσουν, να σε βάλουν στην διαδικασία να σκεφτείς όλα τα ζητήματα γύρω από την ζωή και τους ανθρώπους, να ευαισθητοποιηθείς, να βγεις από την ζώνη ασφαλείας σου και να φανταστείς έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς ρατσισμό «σου λέω τότε μην ακούς ετούτη την μπάντα» (Ο Δικός Μας Τρόπος).
Τραγούδια Του Αποκάλυψη
Σκηνή 1-10
George Jorge Valimitis
Black Velvet Radio
