Οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί δεν το αποκαλούν Μέταλ. Μάλλον… το κάνουν, αλλά όχι συχνά. Πιο πολύ αραιά θα έλεγα. Όταν είναι εξειδικευμένη η εκπομπή, όταν το κοινό είναι Μέταλ, όταν απευθύνεται σε ακροατές/θεατές που δεν θα τους «πειράξει». Όταν πρόκειται για μεγάλο κανάλι και εντελώς mainstream κατάσταση, τότε πλέον πάμε σε άλλες επιλογές. Ροκ. Ούτε καν Hard Rock. Μπορεί να είναι η εκπομπή για τους Maiden και το Ed Force One. Μπορεί για τους Metallica και τις δικές τους περιπέτειες. Μπορεί για τους Priest και τις εξελίξεις στο στρατόπεδό τους. Ροκ θα το πουν.
Και δεν το κάνουν υποτιμητικά. Όλα τα «υποείδη» Ροκ είναι στο δικό τους το μυαλό. Μπορεί να παίζει η αγαπημένη τους μπάντα Thrash, μπορεί να είναι Black-o-Death-ίλα η κατάσταση, μπορεί στο ύφος των Amaranthe, μπορεί Djent ή Pirate. Rock είναι όλα και πάει παρακάτω η κουβέντα. Όπως για μας τους Έλληνες είναι ΟΛΑ Μέταλ. Και οι Slayer και οι Morbid Angel και οι Queensryche και οι Burning Witches. Ίσως κάποια σχήματα να είναι πιο βάρβαρα, πιο «λάιτ», πιο έτσι ή πιο αλλιώς. Δεν έχει και τόση σημασία.
Σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει ο Γιώργος Φακανάς, μου είχε πει πως οι ταμπέλες είναι γέννημα των μουσικών δημοσιογράφων. Για να καταλαβαίνουν οι ίδιοι περί τίνος πρόκειται. «Τι παίζουν αυτοί; Αμερικάνικο Power». OK, το κατάλαβα. Βέβαια, στην κουβέντα μεταξύ μας, θα το πάμε λίγο παρακάτω. «Στο στυλ των Jag Panzer; Όχι, πιο true. Brocas Helm». OK, το ξανακατάλαβα. Και υπάρχει κατανόηση και κοινή εικόνα στη μεταξύ μας συνεννόηση. Και προφανώς οι ξένοι δεν το λένε υποτιμητικά, γιατί έτσι έχουν μεγαλώσει. Το Μέταλ αποτελεί μέρος της δικής τους μουσικής κληρονομιάς. Με αυτά έχουν περάσει όλα τα στάδια ηλικιακών αλλαγών τους. Έχω ακούσει σαραντάρες, διαζευγμένες με παιδιά, να μιλάνε για διάφορα θέματα της καθημερινότητάς τους, ενώ τρώνε παρέα το μεσημέρι και στη συνέχεια να ασχολούνται με το Μέταλ. «Θα πάμε να δούμε Anthrax τον επόμενο μήνα»; «Το κλείνουμε για The Night Flight Orchestra”;
Για μας εδώ ήταν κάπως αλλιώς, κάτι εικοσαετίες πίσω και συνεχίζει να είναι αλλιώς τώρα. Φλερτάρουμε με τα πενήντα, συνεχίζουμε να ακούμε Μέταλ, να αγοράζουμε δίσκους, να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα. Το ενενήντα από τα εκατό τα ξεχνάμε φυσικά, αφού πλέον είναι αδύνατο να μπορούμε να θυμόμαστε. Παλεύουμε να πούμε απ’ έξω αυτά που διαβάσαμε κάτι ώρες πριν, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Συνεχίζουμε όμως. Και σε όσους και όσες τώρα γνωρίζουμε και μας ρωτούν τι μουσική προτιμάμε, η ατάκα είναι πληρωμένη. «Ακούω τα πάντα, αλλά αγαπώ Heavy Metal». Σοκάρονται, ξεσοκάρονται, η απάντηση δεν αλλάζει. Μπορεί να κουβεντιάζουμε άνετα για τους A-ha και την Edie Brickell, μπορεί να περνάμε καταπληκτικά λέγοντας ιστορίες για την Pop της δεκαετίας του ’80 και για διάφορους σπουδαίους Έλληνες ερμηνευτές. Όταν όμως θα αρχίσουμε να μιλάμε για τα αγαπημένα μας, θα πάμε στο Μέταλ. Από κει έχουμε μάθει να συγκινούμαστε περισσότερο, από εκεί έχουμε μάθει να αγαπάμε τους καλλιτέχνες που μας συντροφεύουν εδώ και χρόνια.
Δεν με ενοχλεί καθόλου που αποκαλούν Ροκ τις μπάντες που κάνω κέφι. Γιατί άλλωστε; Η ταμπέλα είναι μόνο για τα δισκάδικα και μόνο για να μην ψάχνουμε σε λάθος ράφι. Η ουσία είναι η ίδια η μουσική. Η δύναμη που μας δίνει, η αγάπη που μας μεταδίδει. Το Μέταλ θα συνεχίσει να στοιχειώνει τα καλύτερα όνειρά μας. Υπάρχει εδώ και χρόνια, θα συνεχίσει να υπάρχει και να υποδηλώνει πάντα αυτό που είναι. Το Ροκ μίας άλλης διάστασης, μίας άλλης κατάστασης. Από την άλλη πάλι… εμείς θα το αποκαλούμε όπως θέλουμε, όπως μας κάνει κέφι, όπως μας τη βαράει. Σωστά;
Κώστας Κούλης
Black Velvet Radio
