Με ευκαιρία την επικείμενη κυκλοφορία του τρίτου album της αθηναϊκής μπάντας, με τίτλο “Crimson Wreath” και με δεδομένο ότι στην ιστορία της σκληρής μουσικής πολλά συγκροτήματα ξεχώρισαν μετά την κυκλοφορία του περίφημου «τρίτου» δίσκου τους, μιλήσαμε με τα μέλη των Illusory και ζητήσαμε να θυμηθούν από ένα τέτοιο «τρίτο» album. Με μεγάλη τους ευχαρίστηση απάντησαν και φρόντισαν να μας προμηθεύσουν με αρκετές χρονοκάψουλες, αναφορικά με το Metal και το αντίκτυπό του μέσω των συγκεκριμένων σχημάτων και δισκογραφικών επιτευγμάτων.
Δημήτρης Θεοδώρου – Φωνή
Iron Maiden – The Number Of The Beast
Στις 22 Μαρτίου του 1982 κυκλοφόρησε το τρίτο album της μεγαλύτερης Heavy Metal μπάντας του σύμπαντος. Αυτό έμελε να είναι και το μεγάλο τους breakthrough. Ηχογραφήθηκε στο Battery Studio, στο Λονδίνο, με παραγωγό τον τεράστιο και αείμνηστο Martin Birch. Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνεχίσω αυτό το κείμενο, γράφοντας όλα τα γνωστά και λιγότερο γνωστά γύρω από το συγκεκριμένο album. Για το περιστατικό με το σπρώξιμο του tour bus, για όλες τις σημαδιακές «διαβολικές» συμπτώσεις ή ακόμα και για τα credits που θα έπρεπε να έχουν αποδοθεί στον Bruce, αλλά αυτό δεν έγινε λόγω νομικών ζητημάτων με τους Samson. Όχι, δεν θα το κάνω αυτό, είναι τουλάχιστον ανούσιο, μια και αν είσαι οπαδός αυτής της μουσικής τα ξέρεις ήδη όλα. Θα πω μόνο το τι σημαίνει για εμένα αυτός ο δίσκος και το πώς ένιωσα ακούγοντάς τον πριν περίπου 33 χρόνια...
Τους Maiden τους έμαθα ακούγοντας πρώτα το “Live After Death”. Έπαθα ΜΕΓΑΛΟ κακό. Έτσι λοιπόν αποφάσισα τότε με το χαρτζιλίκι της γιαγιάς να αγοράσω το πρώτο τους album, προκειμένου να πάρω τα πράγματα από την αρχή. Μισό λεπτό! Ποιος είναι αυτός που τραγουδάει; Γιατί είναι βραχνός και γιατί στη φωτογραφία δεν μοιάζει με τον άλλο τύπο από το “Live After Death”; Όταν ο κολλητός μου μου εξήγησε πώς ήταν τα πράγματα, στην αρχή χαλάστηκα αλλά αμέσως μετά θυμάμαι να χαμογελάω με την σκέψη ότι ο βραχνός τραγουδιστής ανήκε ήδη στο παρελθόν. Το “Iron Maiden” μου άρεσε αρκετά, ακόμα και με τον Di’Anno τραγουδιστή, άλλωστε κάποια από τα τραγούδια τα ήξερα ήδη μέσα από το “Live After Death”. To “The Number Of The Beast” έπεσε στα χέρια μου την ίδια στιγμή με το “Killers”, γραμμένα και τα δύο σε μία 90ρα TDK. Στη μία πλευρά το ένα, στην άλλη το άλλο. Αδιανόητη διαφορά! Ήταν ξεκάθαρο, ακόμα και για τα αυτιά ενός πιτσιρικά, το πού πήγαινε αυτή η μπάντα. Θυμάμαι να λιώνω τη Β’ πλευρά της κασέτας... Θυμάμαι να ακούω ξανά και ξανά το “The sands of time for me are running low”… Θυμάμαι να ανατριχιάζω με την αφήγηση στο ομώνυμο... Να προσπαθώ να κατανοήσω το μεγαλείο της έμπνευσης πίσω από το “Children Of The Damned”… Εκείνες τις νότες στο ρεφρέν του “Run To The Hills”… Να προσπαθώ να συνέλθω κάθε φορά που η πλευρά τελείωνε. Ακόμα και σήμερα δεν τα καταφέρνω.
Γιώργος Παπαντώνης – Κιθάρα
Dream Theater – Awake
Το τρίτο album των Dream Theater, με τίτλο “Awake”, κυκλοφόρησε στις 4 Οκτωβρίου του 1994 από την East West Records και ήταν το breakthrough album τους. Ο δίσκος που τους έκανε γνωστούς σε όλο το φάσμα του Metal και όχι μόνο. Έφτασε στο Νο. 32 του Billboard 200 και ήταν για 13 χρόνια το πιο πετυχημένο τους album, μέχρι την κυκλοφορία του “Systematic Chaos” το 2007, το οποίο έφτασε στο Νο. 19 του ίδιου chart. Κάτω από την πίεση της εταιρείας για να κυκλοφορήσουν επιτυχίες, όπως το “Pull Me Under”, του προηγούμενου δίσκου τους “Images And Words”, οι Dream Theater μπήκαν στο στούντιο από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 1994 και έγραψαν το “Awake”. Το αποτέλεσμα ήταν να βγάλουν έναν αρκετά σκληρότερο ήχο από τα προηγούμενα δύο albums τους, κάτι που τελικά έκανε γκελ στους υπάρχοντες οπαδούς τους και μάλιστα έφερε και καινούργιους. Το album περιέχει ένδεκα τραγούδια, τα οποία είναι εξαιρετικά! Είναι από τους λίγους δίσκους που ακούς ευχάριστα από την αρχή έως το τέλος. Και τι τέλος... “Space-Dye Vest”… το τελευταίο κομμάτι με τον Kevin Moore στα πλήκτρα, ο οποίος υπογράφει και τη σύνθεση. Μία σύνθεση απολύτως ανατριχιαστική! Με δύο τραγούδια λιγότερο προοδευτικά και πιο προσιτά στο κοινό, τα “Innocence Faded” και “The Silent Man”, κέρδισαν πολύ κόσμο, αν και στους περισσότερους από εμάς, που λατρεύουμε το «περίεργο» του Prog, μας κέρδισαν τα “Erotomania”, “Lifting Shadows Off Α Dream” και φυσικά το “Space-Dye Vest”, στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως. Η μουσική είναι γραμμένη από όλη την μπάντα σαν σύνολο, με εξαίρεση το “Space-Dye Vest”, που είναι πόνημα του Kevin Moore και το “The Silent Man”, το οποίο έχει συνθέσει και έχει γράψει τους στίχους ο John Petrucci. Υπάρχει και ένα trivia (ίσως και αστικός μύθος) ότι το κομμάτι το έγραψε ο Petrucci για τον John Myung, ο οποίος είναι ένας λιγομίλητος και εντελώς poker face τύπος. Το “Awake” πήρε εξαιρετικές κριτικές από όλα τα μέσα και μάλιστα το 1995 ο μακαρίτης Chuck Schuldiner, σε συνέντευξή του στο Guitar World, είχε εκθειάσει τον δίσκο αυτόν με την ατάκα «Η μουσική τους είναι πολύ περίπλοκη, αλλά σίγουρα έχουν και πιο προσιτά μέρη, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας για τα αυτιά του ακροατή». Μάλιστα, είχε συμπληρώσει ότι ήταν μια από τις επιρροές του στους Death.
Γρηγόρης Μπάκος – Κιθάρα
Metallica – Master Of Puppets
Προσωπικά, αυτός ο δίσκος μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα όταν τον πρωτάκουσα και χώθηκα βαθιά στο Metal μετά από εκείνη την ακρόαση! Μιλάμε για τον τρίτο δίσκο των Metallica, τον “Master Of Puppets”! Πραγματικά δεν παίζει ούτε οι ίδιοι να ξέρουν τι έγραφαν τότε! Θα έμπαινα στη διαδικασία να γράψω για κάθε κομμάτι που υπάρχει μέσα στον δίσκο, αλλά θα χρειαστεί να γράφω μέχρι να λήξει η καραντίνα και να ξεκινήσουν κανονικά τα live! Αυτές οι κιθάρες, τα riff, το θεριό που ονομάζεται James Hetfield, με την αγριοφωνάρα του τότε... Δικαίως έφτασαν εκεί που έφτασαν και κατέκτησαν κάθε πλευρά της γης, γεμίζοντας στάδια και αρένες. Πραγματικά το όνειρο κάθε μουσικού. Δεν περιγράφω άλλο!
Μάκης Βανδώρος – Πλήκτρα
Helloween – Keeper Of The Seven Keys (Part I & II)
Με μεγάλη μου χαρά θα πω δυο λόγια για το τρίτο album μιας μπάντας, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο για εκείνη, αλλά και για εμένα προσωπικά – πιστεύω και για πολλούς ακόμα της γενιάς μας. Είναι το “Keeper Of The Seven Keys (Part I και Part II)” των Γερμανών Helloween. Εμφανίστηκαν μετά το αδιάφορο “Helloween” και το “Walls Of Jericho”.
Παρουσιάστηκαν αρχικά ως ενιαίο album, όμως για λόγους προώθησης η εταιρία τους τότε τα κυκλοφόρησε χωριστά. Στην Ελλάδα εμείς τα μάθαμε ευρέως το 1989. Είχαν τραγούδια όπως τα “I Want Out”, “A Tale That Wasn’t Right”, “Future World”, “Twilight Of The Gods”, “I’m Alive”, “Halloween”, “March Of Time”, “Dr. Stein”, “Eagle Fly Free”, “We Got The Right”, το ομώνυμο “Keeper Of The Seven Keys” (ποιο να αφήσεις έξω…). Αυτό το album τους καταξίωσε, τους τοποθέτησε ανάμεσα στους κορυφαίους, με το Metal Hammer να το κατατάσσει μεταξύ των δέκα αντιπροσωπευτικών Metal album. Ήταν η πρώτη εμφάνιση του 18χρονου τότε Michael Kiske και θεωρείται ως ο πρώτος δίσκος του Ευρωπαϊκού Power Metal. Το “Future World” γυρίστηκε σε video clip, το πρώτο του συγκροτήματος. Ανέβηκαν στο top 30 της Βρετανίας, ενώ το album έγινε χρυσό στη Γερμανία. Από τότε η Metal μουσική άλλαξε ηχόχρωμα και χαρακτήρα, διευρύνθηκε και κατέκτησε νέους οπαδούς, ενώ η γελαστή κολοκύθα έγινε γνωστή παντού. Όσο για εμένα προσωπικά, ήταν το album που με καθήλωσε οριστικά στο Metal. Οι κασέτες είχαν παίξει στο σπίτι μου άπειρες φορές. Με είχε συναρπάσει η μελωδικότητα των συνθέσεων, η απίστευτη φωνή του Kiske και η χρήση πλήκτρων σε πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι και τόσο συνηθισμένο μέχρι τότε στο Metal (βλέπε το σόλο organ στο “Dr. Stein”). Ήταν το πρώτο album του είδους που προσπάθησα και κατάφερα τότε να παίζω στο πιάνο, συνοδεύοντας το στερεοφωνικό, αναγκάζοντας τους γείτονες να ακούν καλή μουσική σε υψηλές εντάσεις, ακόμα και αν δεν ήθελαν!
Νικήτας Δάνος – Μπάσο
Black Sabbath – Master Of Reality
Τρίτο album λοιπόν και ας μιλήσουμε για τους Black Sabbath και το “Master Of Reality”, που τυχαίνει να είναι και το αγαπημένο μου από Sabbath. Το album ηχογραφήθηκε μεταξύ Ιανουαρίου και Μάιου του 1971 στο Λονδίνο και κυκλοφόρησε στις 21 Ιουλίου 1971 από τη Vertigo Records. Έφτασε μέχρι το νούμερο 5 στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γερμανίας και στη θέση 8 στις ΗΠΑ, όπου έγινε και διπλά πλατινένιο. Θεωρήθηκε πιο «σκοτεινό» από τα δυο προηγούμενα album της μπάντας. Ο Iommy σε αυτό το album θα κουρδίσει την κιθάρα του τρία ημιτόνια χαμηλότερα, πράγμα που έχει να κάνει και με το εργατικό ατύχημα που είχε μερικά χρονιά νωρίτερα, εξαιτίας του οποίου έχασε μέρος από τα δάχτυλά του! Ο βαρύτερος ήχος σε αυτό το album του δίνει τον χαρακτηρισμό του ως προπομπού του Doom Metal και του Stoner Rock. Πάρα τη μεγάλη εμπορική του επιτυχία, το album έτυχε και κακών κριτικών. Το περιοδικό Rolling Stone το χαρακτήρισε «μονότονο». Η θεματολογία του ποικίλει, από τη μαριχουάνα στον Χριστιανισμό, αλλά και τη μετοίκιση του ανθρώπου σε άλλους πλανήτες μετά την καταστροφή της Γης. Περιέχει μέσα ένα από τα μεγαλύτερα «hit» της μπάντας, το “Children Of The Grave”, ένα κομμάτι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη του Metal τις δεκαετίες που ακολουθήσαν.
Κώστας Κούλης – Τύμπανα
Slayer – Reign In Blood
Τρίτο album, ε; Που να έκανε τη διαφορά για το συγκρότημα που το κυκλοφόρησε… Μάλιστα… Είναι τόσα πολλά, που με χαρά μου θα διαλέξω ένα από όλα αυτά. Το 1986, επίσης σπουδαία χρονιά για το Metal (Somewhere In Time, Master Of Puppets, Crimson Glory και έπεται μακρύς κατάλογος), κυκλοφορεί το τρίτο άλμπουμ των Slayer. Οι Σφαγείς από τις ΗΠΑ, υπογράφοντας με την Def Jam Records, η οποία ειδικευόταν στο Hip Hop (!) και θέτοντας τον Rick Rubin στην καρέκλα του παραγωγού, μετά από συναντήσεις, κουβέντες και λοιπές καταστάσεις, φεύγουν από το studio με ένα album διάρκειας… κάτω από είκοσι εννέα λεπτά! Ο δίσκος που έμεινε στην ιστορία λοιπόν σαν το album που χωρούσε σε μία πλευρά κασέτας (τι σας θύμισα τώρα), έμεινε στην ιστορία σαν ο μεγαλύτερος και σπουδαιότερος Thrash δίσκος όλων των εποχών. Με κράχτη το “Angel Of Death” (που «εξαιτίας του» δεν δέχθηκε να κάνει το άλμπουμ διανομή η Columbia, η οποία έκανε μέχρι τότε διανομή σε ΟΛΑ τα άλμπουμ της Def Jam, ενώ η Geffen, που δέχτηκε να το διανείμει, «εξαιτίας του» εν λόγω τραγουδιού, δεν έβαλε το λογότυπό της στο εξώφυλλο) και αιχμή του δόρατος το μνημειώδες “Raining Blood” (ποτέ μέχρι τότε τρία χτυπήματα στα τύμπανα δεν είχαν προκαλέσει τέτοιο πανικό), το “Reign In Blood” είναι ό,τι καλύτερο έχει προσφέρει η ακραία μουσική ανά τους αιώνες και ήταν αυτό που έβαλε σε περίοπτο σημείο του χάρτη τους Slayer, ανοίγοντας την πόρτα του US Billboard 200 και αποκτώντας χρυσή πιστοποίηση από την RIAA (πεντακόσιες χιλιάδες κόπιες μόνο στις ΗΠΑ). Monarch to the kingdom of the Thrash και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Chris Mouskos
Black Velvet Radio
